Надежда Иванова-Ильина

Ик арня Ануш Озаҥыште илыш. Озаҥ ола Анушлан Улан-Удем ушештарыш. Ӱдырлан – индеш ий. Озаҥ олаште Ануш имньым ужо. Изи ÿдырым имне öрыктарыш.  Имньым ужмыжым аважлан ойлынеже, аваже эре ок ярсе. Ынде ачажлан умылтарынеже. Ачажат яра огыл.

– Эрла ойлет, – умылтарыш ача.

Анук ойганыш. Урем окнашке ончале. Уремышке ончышыжла, адак ик имньым ужо.

– Ачай, авай, ончалза! Уждымым ужыда!

Ачажат, аважат окнашке ончальыч.

Ачаже ойлыш:

– Озаҥ олаште ятыр имне уло. Иктым огыл, эше индешым, индешле иктым ужат.

– Ош имнят уло? – умылынеже Ануш.

– Ошат уло.

– А ужарге?

– Ужарге уке, – ойлыш ачаже.

– Ачай, айда уремыш. Ош имньым ужнем, – яча ÿдыр.

– Аватым ÿж. Яра омыл.

– Ӱдырем, имнетым адак окнаштак ончо, а уремыште эрла ужына, –  ÿдыржым эскерен, эркын ойлыш аваже.

Ӱдыр адак ойгаҥе. Уремысе имньым ужнеже, ÿмбакше ончалнеже. Аважат, ачажат уремышке ончалаш огыт ярсе. Эре ала-мом ыштат. А ÿдырлан эрык уке. Эх, илышыжат!